Okładka twarda płócienna, typowe przykurzenia.

Oprawa twarda w materiale z obwolutą.

„”Gdy gestapowiec podniósł głos i zaczął uderzać pejczem w biurko, Edmund Rudnicki włożył monokl i spytał nieskazitelną niemczyzną: „”Sie wünschen? („”Czego pan sobie życzy?””) Odniosło to skutek piorunujący. Gestapowiec siadł i spokojnie wyjaśnił, o co mu chodzi.
Opanowanie i zimna krew, poczucie humoru i nawyk sprawnego, przemyślanego działania w niewielkim, starannie dobranym gronie charakteryzowały kierowany przez Edmunda Rudnickiego konspiracyjny zespół Polskiego Radia, który – zmuszony do podziemnej działalności przez grabieżczą i niszczycielską politykę hitlerowców – przystąpił w październiku 1939 roku do ratowania ludzi i majątku radiowego. Ochotniczy zespół, który z własnej woli i poczucia obywatelskiego obowiązku nadawał program w broniącej się stolicy we Wrześniu 1939, konspiracyjną działalność uważał za kontynuację podjętych wówczas zadań i wierny przysiędze przygotowywał się do dalszej walki, a po zwycięskiej wojnie do wznowienia normalnej pracy Polskiego Radia na terenie kraju oraz Ziem Postulowanych. Zespół profesjonalistów podsumowywał przedwojenne doświadczenia polskiej radiofonii, snuł projekty jej powojennej organizacji, przygotowywał cykle audycji, słuchowisk, skupował książki i płyty, organizował konkursy, a nawet nagrywał patriotyczne pieśni i wojskowe piosenki… w sali ćwiczeń esesmanów. Radiowcy jako sekcja „”RA”” Departamentu Informacji i Prasy Delegatury Rządu odegrali ważną rolę w polskim Państwie Podziemnym. Podobnie jak we Wrześniu 1939 mieli się wkrótce sprawdzić, organizując i nadając program Polskiego Radia na fali Radiostacji Powstańczej „”Błyskawica””.
Niniejszy tom jest kontynuacją wydanych w tej serii książek tego samego autora „”Tu Polskie Radio Warszawa…”” (1980) i Wrzesień 1939 w Warszawskiej Rozgłośni Polskiego Radia (1984).””