Okładka miękka, rogi lekko zagięte.
Drapieżna publicystka „”Dziennika””, prowokatorka prasowych i internetowych polemik, bezlitosna recenzentka książek. Magdalena Miecznicka rzuca kolejne wyzwanie, jako autorka książki o pokoleniu swoich rówieśników, którym na progu dorosłości historia zrobiła prezent i otwarła drogę na Zachód. Piękna, wykształcona, perfekcyjna, doskonale zorganizowana i odnosząca sukcesy kobieta jest główną bohaterką tej historii. Bez kompleksów, które towarzyszyły jeszcze pokoleniu jej rodziców, odnajduje się w nowoczesnym świecie: w Warszawie, Paryżu i Nowym Jorku. Lekko, naturalnie poświęca się typowym rozrywkom swoich rówieśników: przeżywa bez pruderii wielkie miłości, potem nieco mniejsze miłości, robi karierę, bawi się w eleganckich miejscach. Okazuje się jednak, że tym, co daje jej energię, nie jest zwyczajna radość życia czy marzenie o sukcesie. Prawda jest znacznie bardziej mroczna, i dotyka nas wszystkich…

Jest to powieść o ucieczce od wolności bycia sobą – o tym, że w świecie, w którym teoretycznie wszystko jest możliwe, naszą największą potrzebą jest ograniczenie sobie możliwości. O tym, że świat, spełnienie, kariera, nawet miłość, służą do tego, żeby nie myśleć o innych, trudniejszych sprawach. Jest to także opowieść o winie i szukaniu usprawiedliwień. No i powieść o polskiej świadomości i relacji Polaków z Zachodem dwadzieścia lat po upadku komunizmu.

Obtarcia, zagniecenia i zarysowania okładek. Przykurzenia.