Delikatne zarysowania okładek i zadarcia rogów.

,,Ks. Dawid opowiada – szczerze, w postawie dialogu i z zamiarem przypomnienia, że ksiądz jest „sługą radości”, „bratem w nadziei”, także w niełatwych czasach. Przedstawia też rozmaite sprawy świata, z którymi musi stykać się jako proboszcz: słuchanie drugiego człowieka, ubóstwo w dobie kryzysu, zanik treści religijnych i nadmiar powierzchownych informacji, ludzkie dramaty, relacje z dziećmi, młodzieżą, starcami. Ukazuje swoje powołanie kapłańskie jako pasję, która wypełnia bez reszty, pochłania, a jej podstawą jest miłość do Boga i człowieka oraz powszechna nadzieja ludzkości.''