Wspomnienia wojenne dziesięciu ludzi – pracowników nauki, nauczycieli akademickich.
Okładka miękka, typowe przykurzenia i otarcia.

Bitwę nad Wisłą stoczoną w sierpniu 1920 roku, historycy słusznie stawiają w rzędzie najświetniejszych i najbardziej znaczących zwycięstw oręża polskiego. Była ona punktem zwrotnym w wojnie Polski z Rosją bolszewicką. Załamała ona ofensywę Armii Czerwonej na Warszawę, wydarła bolszewikom inicjatywę strategiczną, ocaliła niepodległość Polski i umożliwiła Polakom doprowadzenie wojny do zwycięskiego końca. Dzięki polskiemu zwycięstwu nad Wisłą prąca na zachód fala rewolucji została zatrzymana, zachowały swoją niepodległość kraje bałtyckie powstałe na gruzach imperium carskiego, a prawdopodobnie takę kraje Europy środkowo-wschodniej. Wiele wskazuje na to, że przegrana wojsk polskich nad Wisłą oznaczałaby także demontaż ładu wersalskiego w Europie. Spośród zwycięstw oręża polskiego tylko Wiktoria wiedeńska może równać się z bitwą nad Wisłą pod względem swego znaczenia i dalekosiężnych skutków politycznych dla historii starego kontynentu. Bitwa nad Wisłą była również wielkim i trudnym egzaminem dla polskiego dowództwa, żołnierza i całego społeczeństwa, dodajmy egzaminem „”zdawanym”” u progu świeżo odzyskanej niepodległości, kiedy kształtowały się dopiero struktury państwa, kiedy dotkliwie odczuwano zniszczenia spowodowane przez wojnę światową i społeczne, narodowe, gospodarcze skutki 125 lat zaborów.

Niewielkie ślady użytkowania. Okładka miękka.