W Warszawie jest ponad 70 pomników (stan na 1985 rok – przyp. KDK) z których około 1/3 poświęcona jest wydarzeniom i bohaterom II wojny światowej. Przy tych pomnikach można spotkać znicze, tarcze szkolne i zawsze świeże kwiaty. Miejsca te są świętością miasta, którego łuny i popioły gasiły krew i łzy ośmiuset tysięcy poległych i pomordowanych w latach 1939-1945.

Warszawa do roku 1918 miała zaledwie kilka pomników o charakterze narodowym. Po odzyskaniu niepodległości w bardzo krótkim czasie powstało wiele monumentów dużej klasy, które później w latach 1939-1944 umierały razem z miastem i jego mieszkańcami aż do zagłady w Powstaniu Warszawskim.

W okresie okupacji „Szare Szeregi” konspiracyjnego ZHP przy pomniku Sapera, Lotnika, Sowińskiego, Kilińskiego, Mickiewicza, Grobie Nieznanego Żołnierza organizowały tajne uroczystości ze składaniem biało-czerwonych wiązanek z okazji świąt narodowych.

Po wyzwoleniu Polski Warszawa przystąpiła do rekonstrukcji starych monumentów i stawiania nowych poświęconych bohaterom wojennym, działaczom ruchu rewolucyjnego jak również twórcom kultury.

Nie umieszczone są tu głazy, płyty i tablice, chociaż ich wartość historyczna i emocjonalna jest również wielka.

AUTOR