Ich ostatnia kobieta

Plan zdjęciowy telewizyjnego reality show o wymownym tytule Witajcie za drutami. Spędzeni zewsząd ludzie zostają zamknięci w miejscu do złudzenia przypominającym obóz koncentracyjny: kapo, wytatuowane na skórze więźniów numery ewidencyjne, głód, ponadludzka praca, śmierć. Pod okiem kamery „”żyją””, są torturowani i uśmiercani. Program odnosi niewyobrażalny sukces. Widzowie, najpierw biernie przyglądający się katordze więźniów, wkrótce – gdy oglądalność Witajcie za drutami przestała rosnąć – zostają zaproszeni do czynnego uczestnictwa i sami decydują, kto zostanie na ich oczach uśmiercony, a kogo chcą jeszcze przez jakiś czas zachować przy życiu. Amélie Nothomb (ur. 1967) wydała w tej powieści walkę mediom oraz ich praktykom. Postanowiła zaprotestować przeciwko widowiskom, a przede wszystkim przeciwko widowni programów typu reality show. W telerzeczywistości nie ma żadnej prawdy, a głównym celem jest epatowanie widza drastycznością. w swym proteście autorka sięgnęła po środki ostateczne, szokujące . Oby skuteczne.