Okładka miękka, rogi lekko zagięte, przykurzenia.

ucja i Jose studiują fotografię. Fotografia jest dla Łucji sposobem na kontakt z rzeczywistością, ze światem, z innymi ludźmi. W istocie to fotografia jest głównym bohaterem książki (tekstowi towarzyszą w książce fotografie Małgorzaty Sałygi). Łucja jest zakochana w Jose. Galago ma wiele fobii i jest na psychologii. Cierpi, bo jest samotny, odnajduje jednak wreszcie swoją drugą połowę. Konrad ma burzliwy romans z bogatą, starszą od siebie kobietą, dorabia jako nosiciel wody, studiuje. Żaden z tych wątków nie znajduje w książce zakończenia, ale też nie o zakończenia i fabułę chodzi w tej prozie.
„”Fototerapia”” to w dużej mierze opowieść o postrzeganiu. Akcja rozgrywa się współcześnie, głównie na warszawskiej Pradze, z jej specyficzną architekturą, mieszkańcami i atmosferą. Mottem jest jednakże aforyzm Feliksa Rajczaka „”Żyję w rzeczywistości, która mnie nie otacza””.
Z tych samych elementów rzeczywistości bohaterowie tworzą bowiem zupełnie różne światy. Zniekształcenia wynikają zarówno z oglądu rzeczy przez obiektyw aparatu fotograficznego, jak i przez pryzmat własnych fobii i nastrojów. Mogą być również spowodowane wadami wzroku. Dzięki temu każde zdarzenie, każdy najdrobniejszy szczegół zaskakuje, zyskuje kilka wymiarów, staje się przez to ciekawszy, wart powtórnego zauważenia. Katarzyna Sowula napisała: „”Nieważne, co i jak się dzieje, dla nas samych najważniejsze jest, jak to postrzegamy, akcja jest tu więc tylko pretekstem do spojrzenia na rzeczywistość z trochę innej strony””. To spojrzenie przyniosło świetne literackie efekty: zaglądając pod podszewkę rzeczywistości, docierając do jej nieoczywistych sensów, Katarzyna Sowula stworzyła swój własny, odrębny świat, który urzeka ciepłem i dowcipem, zaskakuje i wciąga.

Oprawa twarda powycierana, rogi lekko zagięte. Grzbiet uszkodzony.

Okładka miękka, rogi lekko zagięte.

Tajemnicze i intrygujące historie z pozoru zupełnie zwykłych ludzi. W swych opowieściach Joanna Szczepkowska dotyka tematów, które fascynują od zawsze, pyta, kto może powiedzieć o człowieku więcej lekarz czy uzdrowiciel, czy na nasze najważniejsze pytania odpowie nauka czy parapsychologia, jak możliwa jest miłość i bliskość z drugim człowiekiem, jak radzimy sobie z poznawaniem świata i siebie. Autorka z niezwykłą przenikliwością obserwuje ludzi, świetnie konstruuje fabułę swych opowieści, dozuje napięcia i potrafi wywołać dreszcz emocji oraz zaskoczenie.