Okładka miękka powycierana, przybrudzenia na górnym brzegu kartek.
„W tej książce pisarka przekracza granice własnej intymności. Mówi wprost o sprawach, o których pisała tylko szyfrem. Jest przemieniona, jest kimś innym. Czas narracji odmierzany jest wstecz. Dziesięć lat musiało upłynąć, a może całe życie, aby bohaterka Sublokatorki zechciała darować nam klucz do siebie.
Wydawało się, że proza Hanny Krall nie może być już bardziej lapidarna. Rytm jej książek zbudowany jest z krótkich zdań i powtarzających się słów. Nowa książka zbudowana jest z powietrza. Ale powietrze, którym oddychają jej bohaterowie, jest ciężkie od znaczeń, od niespełnienia, od niejasnych historii. Oddech przestaje być więc rytmiczny. Bywa niespokojny, urywany, ciężki jak westchnienie.”